Aan alles is te merken dat Annelies Putman niet op haar handen kan zitten. Ook niet tijdens een diepe economische crisis. Ik kreeg een telefoontje van haar. Of ik mee wilde denken. Ze wilde Fair Focus naar een ander niveau tillen en nieuwe klandizie aanspreken. Je uit de crisis investeren, maar dan in het klein.

Potentiële klanten aanspreken. Dat zouden ze bij Fair Focus moeten kunnen. Maar al gauw merkte ik dat vreemde ogen dwingen. In hun snoezige kantoortje in Amsterdam hadden ze zo veel met de klant meegekeken, dat ze zichzelf uit het oog waren verloren.

“Spreek de taal van je klant, zeg ik altijd. En nu doe ik het dus zelf niet!” Annelies tikt met haar pen tegen haar voorhoofd. Ze lacht erbij. En terecht, want bij de loodgieter lekt de kraan. Het is logisch dat je niet op alle schaakborden sterk kunt staan. Maar wel fijn als je eigen basis staat.

Open bedrijfscultuur

Ik kwam dus als freelancer advies geven en actief meedenken over de externe communicatie. Daarbij kan veel mis gaan, weet ik uit ervaring. Je hebt geen tijd om vertrouwen te winnen. Ook niet voor al te veel lovende woorden, voordat je de vinger op de pijnlijke plek kan leggen. Je moet gelijk leveren, bij voorkeur. Alhoewel Fair Focus ‘het kindje’ is van Annelies, stond ze direct open voor feedback.

Iedereen bij Fair Focus heeft die open, lerende houding. Men is gewend om scherp en kritisch te zijn. “Echt fijn dat we even kunnen sparren,” zei Marliek Weldring, terwijl ik dacht net even té te zijn geweest. Zo voelde ik me direct welkom en kwam ik vrijwel meteen in mijn kracht. Geen apenrots, gewoon leren van elkaar. Dat gun ik iedere freelancer. Maar ook elke klant. Want dat is precies de houding die je nodig hebt als je zelf bij een bedrijf in de keuken mag kijken. Precies de houding die je nodig hebt om dat bedrijf vooruit te helpen.